تیر (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَیْر (به فتح تاء و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای بزرگ شدن و بلند شدن که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آفرینش عالم هستی و پیشوایان گمراهی، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَیْح (به فتح تاء و سکون یاء) به معنای بزرگ شدن و بلند شدن آمده است. همچنین در لغت آمده است: «تار البحر تیرانا: تعاظمت امواجه و‌هاج.» «تیّار» موج دریا را گویند که متلاطم است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خلقت عالم فرموده است: «فاجری فیها ماء متلاطما تیّاره.» امام (علیه‌السلام) درباره پیشوای ضلالت می‌فرماید: «ثّم اقبل مزبدا کالتیار لا ببالی ما غرّق؛ سپس کف بر دهان رو کرد، مانند موجی که از آن‌چه غرق می‌کند باکی ندارد.» همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در خطبه ۹۱، فرموده‌اند: «و سکنت الارض مدحوّة فی لجة تیّاره؛ یعنی در دریای مواجّ آن.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تیر»، ص۱۷۹. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|